december 2012
In Loosduinen, het voormalig tuindersdorp waar ik ben opgegroeid, gebeurde het regelmatig dat de tomaten op de veiling zo weinig opbrachten dat ze werden ‘doorgedraaid’. De wijzer van de
veilingklok was een heel rondje teruggelopen zonder dat er zich een koper had gemeld, de tuinder bleef met zijn onverkoopbare, versgeplukte tomaten zitten en kieperde ze weg op een achteraf
landje bij de tuin. Ik heb dat als kind nooit begrepen en toen ik het eenmaal begreep nooit goedgekeurd. Eten weggooien! Dat doe je toch niet!
Aan de tomatenbergen uit mijn jeugd moest ik terugdenken toen ik jl. zaterdag een brief ontving van een van mijn uitgevers, waarin deze aankondigde een deel van de liggende voorraad van een
tweetal titels van mij bij hun fonds te zullen vernietigen omdat het op voorraad houden van de huidige voorraad niet langer rendabel is.
Wat? Boeken vernietigen! Dat doe je toch niet. Natuurlijk er kan een moment komen dat de verkoop van een titel ernstig terugloopt of zelfs stilvalt dat de uitgever besluit het boek in de ramsj te
doen, omdat de opbrengst niet opweegt tegen de opslagkosten bij het Centraal Boekhuis. Maar een deel van de voorraad vernietigen, dat wil er bij mij niet in. Geef ze dan aan mij, dan geef ik ze
weer door als cadeautje voor de schoolbibliotheek, schenk ze aan de (geestelijke) voedselbank, stuur ze als zwerfboek het land in, leg ze onder de kerstboom, doe ze in een kerstpakket, weet ik
veel, maar verzin iets!