juli 2020
Waarin ik een merkwaardig gesprek had met E. Hij had naar Nooit meer slapen geluisterd, waar ik onlangs te gast was en omschreven werd als mild tegendraads. Dat was het enige dat er bij
E. was blijven hangen, waarschijnlijk omdat hij zichzelf te pas en te onpas afficheert als tegendraads (zonder mild).
E. vroeg mij of ik het uur daarvoor ook het interview met Stef Bos had gehoord bij Langs de lijn en omstreken. Daar had hij wél wat over op te merken.
Stef Bos vertelde getrouwd te zijn met een Zuid-Afrikaanse vrouw, de kunstenares Varenka Paschke. Een zwarte vrouw veronderstelde E.
E., zelf kunstenaar, besloot haar naam te googelen en kwam erachter dat ze wit was. Viel hem dat even tegen van Stef Bos!
‘Meen je dat?’ vroeg ik E.
Hij meende het.
E. had serieus verwacht dat Stef Bos, met zijn kritische anti-apartheidsliedjes, met een zwarte vrouw zou zijn getrouwd, en niet met een witte die ook nog eens, zo leerde google hem, de
kleindochter bleek van Pieter Botha, ex-president van Zuid-Afrika, vurig voorstander van het apartheidsregime.
Belachelijk, vond ik. Je trouwt met iemand omdat je van hem of haar houdt, ongeacht afkomst, kleur, sekse of religie, en niet om een politiek statement te maken.
E’s opvatting, politieke correctheid boven de liefde te stellen, deed me denken aan de rigide jaren 70 toen hardcore feministen zich politiek lesbisch verklaarden en vrouwen opriepen niet met hun
onderdrukker naar bed te gaan.
Het deed me ook denken aan een uitspraak van Primo Levi, aangehaald door Arnon Grünberg in zijn 4 mei lezing van dit jaar: Ik kan niet begrijpen, niet verdragen dat men een mens
beoordeelt niet naar wat hij is, maar naar de groep waar hij toevallig toe behoort. (Voor hij mag je ook zij lezen).
Tot slot: in een herhaling van het tv-programma De verwondering hoorde ik Tanja Jadnanansing, stadsdeelvoorzitter in de Bijlmer een pleidooi houden voor de drie belangrijkste L’s in het
leven: Licht, liefde en lachen.
Daar hou ik me maar aan vast in merkwaardige gesprekken als die met E.