Op Terschelling schreef ik twee verhalen over vriendschap, een derde verhaal
zit nog in de pen, maar ik weet al waarover het moet gaan, over vier vrienden die de dood voor willen zijn en afspreken om elkaar bij leven hun grafredes voor te lezen.
Aan dit verhaalidee moest ik zaterdag denken toen ik zanger en cabaretier Harrie Jekkers toesprak in de foyer van de Koninklijke Schouwburg, waar hij de afgelopen jaren Achter de duinen
heeft gespeeld voor zo’n 40.000 bezoekers. Om hem daarvoor te bedanken had de schouwburg bedacht het halfronde pleintje naast de ingang naar hem te vernoemen, het Harrie Jekkersplein dus.
Mij was gevraagd om voorafgaand aan de onthulling een toespraak te houden over onze jarenlange vriendschap en samenwerking. Een uitgelezen kans om hem bij leven nog te vertellen wat hij als
vriend en zanger voor mij heeft betekend, een grafrede zonder graf dus.
Ik moest ook denken aan ons lied Nu ik nog leef, een oproep om niet te wachten met mooie woorden tot iemand dood is: Noem me lief nu ik nog leef.