Vrijdagavond eindigde voor Oranje het WK in Qatar, en daarmee kwam ook een
eind aan mijn bescheiden protest tegen het bloed-aan-de-paal toernooi. In vijf wedstrijden las ik live op Instagram van kaft tot kaft twee boeken voor, Stapelbedbroers van mezelf en De
dagen van de bluegrassliefde van Edward van de Vendel.
Het Nederlands Elftal ging het schip in tegen Argentinië, hulp van boven bleef uit. Hadden onze jongens dan toch nog te weinig gebeden en in de Bijbel gelezen? Of houdt God niet van
voetbal en is hij meer van het korfbal?
Hoe dan ook, God stopte vrijdag zijn vingers in zijn oren en keek de andere kant op, al het hele toernooi eigenlijk, al vanaf de toewijzing van het WK aan Qatar en de bouw van de stadions.
Je kon Hem horen zingen: ‘’k Heb niks gezien, ‘k heb niks gezien, keek ergens anders naar.’
En alle reli-spelers van Oranje keken met Hem mee.
Lang voor Bob Dylan kortstondig Het Licht zag, zong hij: ‘and you never ask questions, when God ’s on your side.’