Nico Laan maakt tijdelijke tekeningen, ik las het in Trouw, in de zaterdagkrant van afgelopen weekend. Hij maakt ze op het strand bij Den Haag, grote tekeningen die alleen vanaf grote hoogte te
zien zijn, voor even, want na verloop van tijd spoelen de golven zijn tekeningen weer weg, en resten alleen de foto’s die de kunstenaar ervan maakt, geschoten vanaf een drone.
In dezelfde Trouw, op de achterpagina, staat een foto van een hotel in aanbouw in Zweeds Lapland, niet van steen maar van ijs.
Het ijshotel gaat langer mee dan Laans tekeningen, maar wordt uiteindelijk ook ‘uitgegumd’.
Laten we ons niks wijsmaken, alles is op water en wind geschreven. We zijn slakken met of zonder huis, op weg naar het einde, een zilveren spoor achterlatend, even voor eeuwig.