oktober 2011
Zet drie of meer kinderboekenschrijvers en/of –illustratoren bij elkaar en ze laat zich vroeg of laat zien, een zwijgzame vrouw van middelbare leeftijd op handtekeningenjacht. De
kinderboekengroupie, zo noem ik haar. Nóemde ik haar moet ik zeggen, want sinds woensdag weet ik hoe ze heet.
Ze was er weer toen ik in het cultuurcafé van boekhandel Van der Meer in Noordwijk aanschoof voor een schrijverslunch. Ik had voorgelezen voor de groepen 5 en 6 van de CBS Wakersduin: Een veilig baken voor kinderen een thuishaven. De school is op loopafstand van de boekwinkel en ik kwam als eerste aan in de boekhandel, gevolgd door Jowi Schmitz, schrijfster van Ik heet Olivia en daar kan ik ook niets aan doen (lees dat boek!), en niet lang daarna liet ook de kinderboekengroupie zich zien.
En nu wil ik weten wie ze is, dacht ik, hoe ze heet en waar haar interesse voor kinderboeken vandaan komt. Klijn heet ze, Janny Klijn. Ze gaf me haar kaartje waarop ze zichzelf omschrijft als kinderboekhoudster.
‘Ik verzamel kinderboeken,’ zei ze. ‘Voor mezelf, om te hebben en te houden, kinderboekhoudster, snap je hem?’
Ja, ik snapte hem, maar ik wist nog niet hoe haar verzamelwoede was begonnen.
Dat is een lang verhaal, zei Jannie maar ze hield het kort.
Het was begonnen met het verzamelen van beren. Originele Steifberen. ‘En toen ontdekte ik dat er heel veel prentenboeken waren over beren en die ben ik toen ook gaan verzamelen en in de loop der tijd heb ik het assortiment uitgebreid en nu verzamel ik zeg maar alle prentenboeken, met handtekening.’
Ze opende haar tas en liet een verzameling Philip Hopmans zien, stokoude en splinternieuwe prentenboeken. Nog zonder handtekening. Die mocht Philip er voor haar in zetten. En terwijl hij daarmee bezig was vertrouwde de kinderboekhoudster mij toe: ‘Lezen doe ik niet, het gaat mij op de plaatjes.’