mei 2012
Vandaag 14 mei had hij 97 geworden, mijn vader. Hij heeft de 57 gehaald, toen ging hij dood, in het najaar.
Het woord einde kende ik al, maar wat het precies betekende begreep ik toen pas. Zijn graf is geruimd.
Ter herinnering aan de man die de poëzie in mijn leven bracht (mijn moeder ging over de proza) een gedicht: In blessuretijd.
Verklarende woordenlijst: VVP en GDA waren twee katholieke voetbalclubs in respectievelijk Den Haag en Loosduinen. VVP, Voetbal Vereniging Pancratius, voor tegenstanders Vullis Van Pastoor,
bestaat niet meer. GDA, Gabriel Dell'Adolorata, voor tegenstanders Gekke Dolle Apen, nog wel.
In blessuretijd
We speelden thuis, tegen VVP
Ik was zestien en had een schaar in huis
Geleend van Pietje Keizer,
Maar ik deed hem dan op rechts.
Twee keer drie kwartier
Niet denken aan de dood,
Tot ik opeens mijn vader zag
Zijn zieke lichaam langs de lijn.
Scheef hing mijn vader in zijn lijf
Een haastig opgehangen jas
De wedstrijd, een kwartiertje oud
En alles ademde de dood:
De kerk, het klooster, de groenteveiling,
- waar het veld van GDA toen lag-
De scheidsrechter natuurlijk
En het laatste fluitsignaal.
VVP won nipt, in blessuretijd
Het veld weer aan de meeuwen.