oktober 2012
‘Donderdag 4 oktober gaan we voor een schrijversbezoek naar de bibliotheek,’ staat er zuinigjes op de website van de Heideparkschool uit Lemelerveld, en die schrijver dat ben ik.
Twee groepen kreeg ik vanmorgen op bezoek in de bibliotheek, onderdeel van het Kulturhus. Beide keren betrof het een groep 7, twee keer ruim dertig kinderen van om en nabij 10 jaar. Dat er tussen
twee op het oog homogene groepen zo’n wereld van verschil kan zitten.
De eerste groep was geconcentreerd en aandachtig, de tweede groep snel afgeleid en rumoerig. Ik maak er in het laatste geval dan maar een sport van om ze toch te pakken te krijgen, maar mijn
voorkeur gaat uit naar de eerste groep, ruim dertig aandachtige kinderen die de woorden als het ware uit je mond kijken. Dan krijgt zo’n uurtje een meerwaarde en wordt het mooi stil als ik
voorlees uit De vuurtoren, hoe de oma in het verhaal zich terugtrekt in het verleden en weer danst met haar overleden man en hoe zij uiteindelijk uitvaart in een nietig bootje op de
grote zee.
Ik heb het verhaal al honderd keer voorgelezen, maar met zo'n groep voor mijn neus ontroert het me weer, omdat het hen ontroert.
Bij de drukke groep besluit ik in een split second, twijfelend tussen een grappig, hapklaar verhaal en een verstild verhaal, met alle risico's van dien voor het laatste. Ik kondig een koud
verhaal aan, waar je het warm van krijgt en begin te lezen: ‘Het sneeuwmeisje was geboren uit één enkel sneeuwvlok, gevallen uit de hemel. Een sneeuwvlok die steeds groter werd en de gedaante
aannam van een meisje zo mooi, dat het pijn deed aan je ogen.’
Het pakt goed uit, en daar ben ik blij om wat ik ken mezelf: als kinderen zichzelf de kans niet gunnen een verhaal mooi te
vinden, veranderen ze voor mijn ogen al snel in wurgkandidaatjes, en dat kan de bedoeling van een ontmoeting met de doelgroep niet zijn.