december 2012
Als het om een dubbeltje gaat, kijkt ze niet op een kwartje. Simon Carmiggelt had met deze karakteristiek van een prijsbewuste vrouw zomaar mijn moeder bedoeld kunnen hebben.
Mijn moeder was zuinig, zonder krenterig te zijn. Met geld strooien deed ze dan ook niet, op die ene keer na. Op 4 december was dat, jaren geleden. Behalve dat mijn jongste zus op die dag
verjaart, was het vroeger bij ons thuis ook strooiavond en zaten we geschaard om de kolenkachel met zijn allen zo mooi maar vooral zo hard mogelijk Sinterklaasliedjes te zingen. Bij elk
nieuw lied dat werd ingezet werd de kans groter dat ze kwamen: de strooipieten.
De niet meer gelovigen onder ons hielden mijn moeder tijdens het zingen goed in de gaten. Ging zij al naar de kast ‘even iets pakken’? Daar in de kast propte mijn moeder haar schort dat ze dag en
nacht aanhad, ook als ze op de hoek even naar de bakker of slager liep, vol met strooigoed om dat even later over de deur van de kast alle hoeken van de kamer in te smijten. Zo ook die keer dat
ze was vergeten dat haar schortzak nog vol met kleingeld zat: centen, stuivers, dubbeltjes, kwartjes en een enkel gulden. Het regende die avond niet alleen pepernoten, maar ook geld. Mijn
moeder zag haar kinderen gretig op hun knieën naar haar geld graaien en dacht: dat zal me niet gebeuren.
‘Eindelijk strooit Sinterklaas ook wat voor mij!’ riep ze door de kamer, waarop wij die heel even dachten rijk te zijn al het geld bij haar konden inleveren.
De pepernoten mochten we houden