september 2013
De vuurtoren (Lemniscaat 2007) kent een lange aanloop die begint op een warme zomerdag in augustus 2003. Illustrator Rick de Haas is op bezoek. Hij heeft een jongetje in zijn hoofd, Elmo
heet hij, een ondernemend jochie dat in een vuurtoren woont en er zo nu en dan op avontuur gaat met zijn onderzeeërtje.
Als illustrator denkt hij in beelden, voor zijn woorden heeft hij een schrijver nodig en omdat wij in het verleden naar ieders tevredenheid hebben samengewerkt aan een aantal versjesboeken voor
Zwijsen, kwam hij op het idee mij daarvoor te vragen.
Rick ging naar huis en in mijn hoofd groeide een verhaal dat teruggreep naar mijn tweede kinderboek: Hallo Nachtvlinder! waarin komt een vrouw voorkomt die de hele wereld heeft
afgereisd en aan het eind van haar leven nog één reisdoel voor ogen heeft: Trir-nan-og, een mythologisch eiland voor de kust van Ierland, het eiland van de eeuwige jeugd.
In twee dagen schrijf ik onder de titel Vaarwel oma een verhaal over een grootmoeder en haar kleinzoon Elmo, wiens ouders rondzwerven over zee. Zij leert hem alles wat je moet kunnen en
weten in het leven. De dag komt dat Elmo alles kan, maar oma niets meer. Dan zijn de rollen omgedraaid. Oma’s leven zit erop en ze vertrekt in een roeibootje naar het eiland ‘waar de tijd stil
staat.’
Rick vindt het een mooi en poëtisch verhaal, maar - zoals ik al vermoedde- niet het soort verhaal waarnaar hij op zoek was. Hij miste het onderzeeërtje en het avontuur. Om duidelijk te
maken wat hij precies bedoelde, stuurde hij mij een aantal schetsen met tekst van eigen hand erbij, met de vraag daar een geschikte prentenboekentekst van te maken.
Na een hoop heen en weer geschrijf en redactionele bemoeienis van de uitgever kwam Ricks eerste boek over Elmo uit: Elmo en de grote storm, Leopold 2006.
Intussen had ik Vaarwel oma ook aan Leopold opgestuurd. Het wordt een ‘beeldschoon verhaal’ gevonden, maar de uitgever ziet er niet meteen een prentenboek in. Ze belooft na te
denken over formaat en verkoopbaarheid van het boek.
Dat nadenken duurt heel lang, steeds wordt de beslissing ‘iets met het verhaal te doen’ uitgesteld. Ik vrees afstel en stel in 2006 Leopold een ultimatum, als mijn verhaal niet wordt opgenomen in
de komende najaarsaanbieding dan ga mijn verhaal elders onderbrengen.
Leopold kan niets beloven, dat vind ik te weinig en ik stuur het verhaal op naar Lemniscaat die per kerende post laat weten het verhaal heel graag te willen uitgeven.
De titel Vaarwel oma zien ze graag veranderd in De vuurtoren, een wijziging waar ik het meteen mee eens ben. Eerder had ik al de naam Elmo veranderd in Jonas.
Donderdag 8 maart 2006 overwin ik mijn hoogtevrees en krijgen Annette en ik hoog in de vuurtoren van Scheveningen uit handen van uitgever Jean Christophe Boele van Hensbroek het eerste exemplaar
uitgereikt. Een verdieping lager hebben we onze genodigden eerder een filmpje van De vuurtoren laten zien, gemaakt door Thijs Borsten die er speciaal muziek voor heeft gecomponeerd.
Lemniscaat is onder de indruk van het filmpje en brengt in 2008, bij het verschijnen van de tweede druk een speciale editie met DVD uit.
Het boek, opgedragen aan Cootje, de moeder van Annette, krijgt prachtige recensies, in De Volkskrant (‘Zelden maakte een prentenboek zoveel indruk’), Trouw (‘Het poëtische talent dat
Fienieg in haar vrije werk als kunstenares aan de dag legt, kwam nooit eerder zó goed naar voren als in dit nieuwe boek’), NRC (‘De taal van Meinderts is poëtisch en oorspronkelijk’) en een groot
aantal provinciale kranten.
We maakten al een plaatsje vrij in onze prijzenkast, maar het bleef bij een nominatie voor de Vlaamse kinder- en jeugdjury 2008/2009.
In 2008 verschijnt De vuurtoren in vertaling bij Titania Verlag: Die Geschichte von Jonas und Oma. In hetzelfde jaar brengt uitgeverij TTarttalo de Baskische versie uit:
Isasargia. Komend voorjaar komt De vuurtoren onder de titel The Lighthouse uit bij Lemniscaat USA.
De vuurtoren, Lemniscaat 2007
Dit was aflevering 29 van de serie Het verhaal achter…
Volgende aflevering: Lucas in de sneeuw