Nachtzoen

januari 2014
Maandag 3 februari geef ik heel Nederland een nachtzoen. Moet je wel laat opblijven. Nachtzoen, een programma van de IKON, wordt meestal  rond middernacht uitgezonden. Half januari  is mijn zoen opgenomen in Hilversum, in een voormalig internaat aan de Oude Amersfoortseweg, nu thuisstudio van de EO.
Ik zat  klaar voor het gesprek met Annemiek Schrijvers, beiden in een met schapenvacht bedekte stoel in een stemmig rood decor.
'Heb je er zin in,' vroeg ze.
'Eigenlijk niet,' zei ik. 'Wie zit er nu op mijn mening te wachten. Meningen zijn vaak zo goedkoop.' 
'Ik ben niet uit op meningen,' reageerde ze, 'maar op ervaringen.' 

De opname kon beginnen en op verzoek las ik Het regent zonlicht voor en hoorde ik mezelf vertellen dat met het vaderschap de angst in mijn leven was gekomen. Angst dat mijn zoon iets zou overkomen, maar ook angst dat mij iets zou overkomen. Mijn vaderschap verplicht me tot blijven leven zolang mijn zoon mij nodig heeft.
Hoe oud is je zoon, wilde Annemiek Schrijvers weten.
Ik geloof dat ik hem per ongeluk een jaar jonger heb gemaakt, 26 in plaats van 27, en ik vertelde dat hij mij onlangs eervol heeft ontslagen van mijn plicht te blijven leven.
Mocht je nu doodgaan, vertrouwde hij me toe, dan zou ik mezelf redden. Hij had geen idee hoe blij hij me daarmee maakte. Misschien heb ik toch wel goed gedaan, heb ik me niet laten leiden door de angst dat hem iets vreselijks zou overkomen, maar hem de ruimte gegeven om dat te doen waarin kinderen bij uitstek geschikt zijn: groeien.
Mag ik de uitzending eindigen met nog een gedicht? Het mocht en als een echte Simon Carmiggelt las ik Langs de weg voor uit Verdriet is drie sokken, een gedicht over verstikkende ouderliefde.
Op de valreep toch nog een mening.
Welterusten!