oktober 2014
‘Sla ze om de oren met schoonheid,’ zegt Annette als ik me met mijn valies vol verhalen op weg begeef naar station Overvecht.
Het klinkt als een milde variant op Louis Paul Boons: ‘Schop de mensen tot ze een geweten hebben.’ Montessorischool Arcade is het reisdoel, gevestigd in een modern gebouw op loopafstand van
station Terwijde. Een ritje van niks, waarvoor ik normaal gesproken de fiets pak, maar De Bilt voorspelt ‘zware regenbuien met een klap onweer.’
Mooi op tijd kom ik aan op de Arcade die, zo staat op hun website, als enige Montessorischool in Nederland dubbele groepen heeft, met twee leerkrachten.
Ik lees voor in de middenbouwgroepen die namen van kleuren hebben, en begin bij de kinderen van turqoise. Later volgen nog de groepen groen en paars.
Al gauw kom ik erachter dat de kinderen niet op mijn komst zijn voorbereid. Er is geen boek voorgelezen, de kinderen weten nog net dat het Kinderboekenweek is en dat er een schrijver voor hun
neus staat, maar daarmee houdt het helemaal op.
Enigszins cynisch en bestemd voor de oren van de juffen merk ik op dat ik dan mooi missionariswerk kan verrichten en veel zal voorlezen, het maakt niet uit uit welk boek, de kinderen kennen mijn
werk toch niet.
Stiekem hoop ik dat in de groepen groen en paars de kinderen wel zijn voorbereid, maar die hoop blijkt ijdel. Goed, in een van de groepen is het eerste hoofdstuk van Meneer Hoedjes
vangt een vis klassikaal voorgelezen, maar dat hebben de kinderen te danken aan een klasgenootje. Zij had het boek meegenomen van thuis en vlak voor mijn komst heeft de juf snel een
hoofdstukje voorgelezen.
In elke Kinderboekenweek zit er een dag tussen waarop een klassenbezoek lijkt op het leegeten van een bord zand. En vandaag is zo’n dag. De kinderen kunnen er niks aan doen en ik probeer ze toch
met wat schoonheid om de oren te slaan, maar de juffen en de ene meester verdienen een zacht schopje onder hun kont.