april 2016
Waarin ik fan werd van Wout Poels. Niet omdat hij Luik-Bastanaken-Luik had gewonnen -dat kan elke goeie renner- nee, ik ben fan geworden na het lezen van een interview met hem in De Volkskrant,
een dag na de zege. Poels zegt dankbaar te zijn dat hij wielrenner is. Zijn broer werk met moeilijk opvoedbare jongeren.
Wout Poels: ‘Ik denk toch niet dat zijn huis wordt versierd als hij iets moois heeft gepresteerd. Dan heb ik toch maar een mooi leventje.’
En zo is het. Alleen mensen die toch al in de schijnwerpers staan krijgen applaus: acteurs, zangers, cabaretiers, schrijvers. En piloten, bij de landing, maar dan applaudisseren passagiers
hoofdzakelijk voor zichzelf.
Waarin ik erachter kwam waarom ik altijd al fan was van Jari Litmanen: hij voetbalde (en voetbalt) niet voor het geld, maar omdat hij het een leuk spelletje vindt.
Waarin ik op tv een meisje in Aleppo tussen de puinhopen van haar ouderlijk huis vertwijfeld hoorde roepen: wat hebben wij misdaan?
Niets meisje, niets.