oktober 2015
Met een variant op de openingszin van Tolstoj’s Anna Karenina zou ik over mijn bezoek aan De Pantarijn en De Krullevaar in De Meern het volgende kunnen zeggen: alle goed
voorbereide groepen lijken op elkaar, alle niet goed voorbereide groepen zijn niet goed voorbereid op hun eigen manier.
Over niet goed voorbereide groepen schrijf je moeiteloos een paar A-viertjes vol, maar wat moet je schrijven over een groep die goed voorbereid is, zoals die van De Pantarijn en met name die van
De Krullevaar?
Dat het een feest is om voor zulke groepen te vertellen, te zingen en voor te lezen?
Dat ze soms meer over mij lijken te weten dan ikzelf weet?
Dat ze niet ophouden met vragen stellen?
Dat een bezoek van drie kwartier veel te kort is?
Dat na afloop op weg naar mijn fiets zo’n beetje alle kinderen me een high five willen geven?
Ik begon mijn zegetocht bij De Pantarijn waar ik werd opgevangen door twee moeders van de oudercommissie. Waar zijn de vaders? Een van de moeder is Salena Radoncic. Zij zal die ochtend
foto’s nemen en op twitter plaatsen. Op een van de foto’s hou ik De liedjesatlas omhoog, met 24 liedjes van over de hele wereld. Het kan Salena’s goedkeuring wegdragen. Zo’n boek kan in
deze tijden geen kwaad. De sfeer in Nederland is wat grimmig geworden. Het doet haar denken aan Montenegro waar ze tot haar negentiende heeft gewoond. Maar ze is hoopvol: er komen betere
tijden.
De twee scholen grenzen aan elkaar, ik kan binnendoor naar De Krullevaar, naar de groepen van Naomi en Gerjanneke. De juffen zijn oud voor mij, de kinderen nieuw. Vorig jaar was ik ook op bij hen
in de klas en net als toen was het weer feest, want goed voorbereid. Dus ja, wat valt er nog meer over te zeggen?
Misschien dit: Eén van de kinderen wilde weten of ik weleens jaloers was op andere schrijvers. Deze vraag is me wel eens eerder gesteld, maar toch niet vaak.
Het antwoord?
Ja.
Ik was bijvoorbeeld jaloers op het boek Een kleine kans van Marjolijn Hof (lees dat boek!) en meer recentelijk op Memorykonijn van schrijfster Maranke Rinck en illustrator Martijn
van der Linden. Net als Annette Fienieg en ik zijn Maranke en Martijn een kunstenaarsechtpaar en dat maakt me nog jaloerser. Ik stel me zo voor dat zij het idee om een konijn uit een
memory-spel op zoek te laten gaan naar zijn identieke medekonijn, bedacht hebben aan de keukentafel bij hun thuis, tijdens het koffiedrinken.
Morgen hoef ik niet op pad voor de Kinderboekenweek, dan ga ik met Annette aan de keukentafel koffiedrinken.