oktober 2015
Het schoolplein van OBS Tuindorp is een openluchtlaboratorium. Drie in witte jassen gestoken leerkrachten maken een colafontein. Vandaag is de Kinderboekenweek echt begonnen en lees ik voor aan
alle kinderen van de school waarop jaren geleden zoon Thijs leerling was. Wat vliegt daar? De tijd!
Nadat ik op het schoolplein mijn gedicht Weten heb voorgelezen, ontvang ik in de speelzaal de groepen 6, 7 en 8. Ik vertel hen over mijn eerste boek en lees Ballade van de Dood
voor.
Tijdens het lezen zie ik bekende koppies van kinderen bij mij uit de buurt. Grappig om te zien dat sommige kinderen maar al te graag willen weten dat ik hun buurman ben en weer andere er zich
verlegen onder lijken te voelen.
Na een half uur is het de beurt aan de groepen 3, 4 en 5. Ik heb kou op mijn stem gevat, een aardige vader heeft me op het schoolplein een zakje treindropjes toegestopt, ik durf het aan een
liedje te zingen: Leuk is raar, een liedje dat min of meer past bij het motto van de Kinderboekenweek: raar maar waar.
Hoewel het liedje, afkomstig van de cd Roltrap naar de maan, al dertig jaar oud is, kennen veel kinderen de tekst en zingen ze het refrein mee:
Raar is leuk, gewoon dat is zo saai.
Keer het om, geef de boel een draai.
Raar is leuk, gewoon dat is zo saai.
Aap niet na, je bent geen papegaai.
Het laatste kwartiertje is voor de kleuters. Een kleine honderd zijn het er. Voor hen lees ik voor uit Bij ons in de straat, ook al een tekst die opvallend veel kinderen kennen. Ik
besef: ik ben wereldberoemd in Tuindorp. Een besef dat nog eens versterkt wordt als ik om half elf, het is speelkwartier, uitgezwaaid wordt door de kinderen: Dag Koos
Meinderts. Vanaf vandaag ben ik een beetje van hun.
Thuis kom ik bij met een kop koffie en herkauw ik het kinderboekenbal, gisteren in Het Nieuwe Luxor in Rotterdam. Ik ben niet onverdeeld enthousiast. Voor wie is het nu bedoeld? Voor schrijvers
en uitgevers of voor kinderen?
En natuurlijk was net als voorgaande jaren het koffertje kwijt met daarin de Gouden Griffel. Kom op zeg, er moet toch wel iets originelers en vooral iets inhoudelijkers te verzinnen zijn dan deze
stompzinnige variant op de sint is zoek. O jee, o jee, als dat maar goed afloopt!
En dat gespring van de gedresseerde circusaapjes van Kinderen voor Kinderen is aan mij ook niet besteed. Maar goed, of eigenlijk helemaal niet goed, het koffertje kwam uiteindelijk uit
de lucht vallen en met de inhoud was ik het meer dan eens. Bette Westera kreeg voor Doodgewoon de Gouden Griffel toegekend. Illustrator Sylvia Weve werd eveneens het podium
opgeroepen. Ik zag het als kritiek op de Penseeljury die haar voor haar werkelijk schitterende illustraties had afgescheept met slechts een Vlag & Wimpel.