oktober 2015
Vandaag is het Dag van Tegeltjeswijsheid. Het begint al bij de bushalte in Meerkerk waar ik vandaag CBS De Rank bezoek. In het raamkozijn van het huis bij halte Blommendaal valt mijn oog op de
volgende tekst: Jezus zegt: Ik ben niet bang voor de dingen die gij vreest. Breng je angsten bij mij.
Voor het huis staat een witgeschilderde plantenbank met daarop een meer profane tekst, geschreven in een hart: Happiness is not a destination, it’s a way of life. Ik zie het
zo staan, in sierletters in een showroom van IKEA. Doe mij dan toch maar de tekst in het raamkozijn.
In de lerarenkamer hangt ook al een spreuk, op een poster: Education is the most powerful weapon which you can use to change the world. Nelson Mandela. Toe maar!
Ik hou het vandaag bij de tegeltjeswijsheid van de Kinderboekenweek: Het is raar maar waar (Op een kaal hoofd groeit geen haar)
De toevoeging tussen haakjes is van mijn oude moedertje, God hebbe haar ziel.
Ik krijg eerst een grote samengestelde groep 5 en 6 voor mijn neus. Ik lees geheel in de pas met het thema Weten voor, gevolgd door een a capella gezongen Leuk is
raar. Elke keer ben ik verbaasd dat er nog steeds kinderen zijn die dat album van Klein Orkest nog kennen.
In de groep erna, de groepen 7 en 8, lees ik Dag Opoe voor, mijn bijdrage aan Het Grote Rijksmuseum Voorleesboek, een monoloog van een kind van negen, uitgesproken voor Oude
Vrouw in Gebed, een schilderij van Nicolaes Maes. Het is de eerste keer dat ik het verhaal voorlees. De kinderen weten het niet, maar dit verhaal is het opstapje geweest naar De
zee zien, mijn tweede jongerenboek dat binnenkort in de winkel ligt.
Jan, de zoon van opoe, is op 14-jarige leeftijd, als gevolg van een val uit de schoorsteenpijp om het leven gekomen. De 9-jarige verteller heeft opoe gevraagd of ze hoopt haar dode zoon straks in
de hemel terug te zien. Opoe antwoordt dat ze zo lang ze leeft naar hem zal verlangen, maar straks is dat voorbij: ‘In de hemel verlang je nergens meer naar.’ Mooi gezegd. Kan zo
op een tegeltje.