oktober 2015
‘Je verhaal!’ mailde mijn zoon. Ik opende de bijlage, een kopietje van de rubriek klein verslag in Trouw en las: Heldenmoed in negen tellen.
En inderdaad, het daarin beschreven verhaal van ene Stephan die met gevaar voor eigen leven een oude vrouw nog net op tijd wegtrekt voor een aanstormende trein lijkt op het verhaal uit mijn boek
Lang zal ze leven. Net als Eva, mijn hoofdpersoon, heeft hij voor zijn redding een onderscheiding gekregen van het Carnegie Heldenfonds. Er is één groot verschil met mijn verhaal: de
vrouw in mijn boek wilde dood.
Tijd om mijn zoon uitvoerig terug te mailen heb ik niet, het is Kinderboekenweek, ik moet weer aan de bak. Ik heb een makkie dit jaar, van de negen optredens hoef ik maar drie keer de stad uit.
De overige zes schoolbezoeken zijn Utrecht.
Vandaag moet ik naar de Dr. Bosschool in Utrecht, op vijf minuten fietsen van mijn huis. Mijn optredens aan de groepen 3, 4 en 5 in de speelzaal van de school staan alle drie gepland in de
middag.
Om één uur ontvang ik de eerste groep en twee uur later stap ik weer op de fiets. Met gemengde gevoelens. De middelste groep ging geweldig, de twee andere groepen waren een bezoeking. Alsof de
hele groep ADHD had. Het lukte me niet ze te ‘pakken’.
Waar het aan lag? Aan de grootte van de groep, gemiddeld zo’n vijftig kinderen? Aan de (geringe) voorbereiding? Aan de locatie?
Ik stond voor een glazen wand die uitkeek op de speelplaats, waar een groepje kinderen werd gelucht, zodat er hevig heen en weer werd gezwaaid. Ik weet het niet.
Voorwaarts en snel vergeten, hoewel ik er die avond nog heel even aan moest terugdenken, in theater De Slinger in Houten. Veertien jaar na Jekkers & Koos, het verhaal achter de
liedjes, staat Harrie weer in het theater, nu met Jeroen van Merwijk met het programma Als we zo vrij mogen zijn. Het publiek is hem nog niet vergeten, hij kwam in een warm
bad.
Dat wil ik ook. Een warm bad.
Morgen op dag drie van de Kinderboekenweek?