oktober 2015
Winter in Gloster Huis heet het nieuwe boek van Vonne van der Meer, een verhaal over twee broers die een hotel gaan beginnen, de een om er te
sterven, de ander om verder te leven.
Ik las erover in de Volkskrant van 28 oktober en moest meteen denken aan Lang zal ze leven, mijn jongerenroman.
In mijn verhaal geen twee broers, maar twee vrouwen: De zestienjarige Eva en de drieëntachtigjarige mevrouw De Graaf. Eva staat aan het begin van haar leven, mevrouw De Graaf aan het eind ervan.
Ze beschouwt haar leven als voltooid:
Ik ben ver voorbij de uiterste verkoopdatum. Ik ben een bosje slaphangende bloemen waarvan de blaadjes een voor een beginnen uit te vallen. Het water in de vaas begint te stinken. Nee dank u,
ik hoef geen vers water, dat is maar uitstel van executie (pag.93).
Vonne van der Meer wordt gevraagd of ze het niet laf vindt een ander te vragen te helpen met sterven. Ze antwoordt: Het verlangen naar de dood is er altijd geweest en zal er altijd
zijn. Maar als je er geen weerstand aan kunt bieden (…) doe het dan zelf.’
Zo denkt mijn mevrouw De Graaf er ook over. Eva heeft haar weggetrokken voor een aanstormende trein. Ze is het
meisje daar dankbaar voor, maar wil nog wel dood. Het past niet een treinmachinist daarvoor te misbruiken, en ook de huisarts is geen Eerste Hulp bij Zelfmoord. Het is háár wens. Ze moet het zelf
doen en dat doet ze dan ook. Op de vooravond van haar 84ste verjaardag. In stilte, thuis. Luisterend naar haar favoriete opera.