oktober 2016
Er staat nog precies één OV-fiets op Den Haag Centraal. Die is voor mij. Ik zoef met de wind in de rug naar de Koos Meindertsschool.
Voor ik de eerste groep bezoek drink ik een kop thee in de gemeenschappelijke ruimte. Aan de muur hangen verhalen van de kinderen opgeprikt, ik lees titels als: Een veulen voor Kim,
Goal! en Scheiden.
Twee groepen 3 bezoek ik, elk een half uur. Ik vertel in beide groepen over mijn oudste boek Mooi meegenomen en over mijn jongste boek Kak! zei de ezel.
Ik lees het titelgedicht, twee keer. De tweede keer mogen de kinderen de stokregel, Kak! zei de ezel, hardop meebrullen. Ik had veel meer voorbereid, maar de kinderen kunnen geen genoeg
krijgen van de versjes. Hoe gekker, hoe mooier, zoals het versje over Simpel Zieltje die op het Leidseplein op zwijnenjacht gaat.
Hoe dom kun je zijn, vinden de kinderen: Daar zijn toch geen zwijnen.
Waar dan wel? vraag ik.
Een meisje weet het antwoord: In het wilde en het westen.
Ik keur het goed.
Na een uur zit ik weer op de fiets, nog niet op weg naar mijn volgende afspraak, kinderboekwinkel Alice in wonderland. Ik wil eerst de zee zien en fiets naar Kijkduin, in
de hoop dat de pokémongekte voorbij is. Nog niet helemaal, maar het is niet meer zo achterlijk druk met pokémonjagers als een poosje terug.
Ik zag de zee en lunchte in Klein Seinpost, waar ik lang geleden met Liesbeth ten Houten, van toen nog uitgeverij Leopold, poffertjes heb gegeten, om te vieren dat hert eerste verhaal over
Keizer was verschenen Keizer en de verhalenvader, bijna 15 jaar geleden. We worden wel ouder, maar niet jonger, zou Gerard Reve zeggen.
Om drie uur neem ik plaats in de voorleesstoel van Alice in wonderland, en wordt mijn blik getrokken naar de eerste oude bekende in het publiek. mevrouw van der Beek, de moeder van Fred, een
schoolvriend van de pedagogische academie. Ze heeft een taxi genomen, speciaal om mij te zien en te horen. 87 jaar is en voor altijd jong. De schoolvriend zelf is niet gekomen, die woont met
vrouw en kinderen in Qatar. Volgend jaar komt hij terug naar Nederland, vertelt zijn moeder: ‘Als ik het zolang maar volhoudt.’
Ze is niet de enige bekende in het publiek. Joke, een studievriendin uit Leiden, is er ook, met haar man Bert. Ze hebben vandaag de kleinkinderen en ook zij zijn speciaal voor mij naar de
kinderboekwinkel gekomen. Ik voel me vereerd, zeker als aan het eind van mijn praatje Jan Selman zich meldt, de vorige eigenaar van Alice in wonderland, samen met Dieuwke Bakker. Dieuwke
liet zich verontschuldigen.
Missen ze de winkel?
Nee, zegt Jan. Maar hij is wel blij dat hij en Dieuwke in Yvon en Stef twee enthousiaste opvolgers hebben gevonden.
Op de terugweg in de trein, lees ik Oorlog en vriendschap, het Kinderboekenweekgeschenk geschreven door good old Dolf Verroen.
Dolf, ik mag Dolf zeggen, was in het voorjaar een van onze gasten op een eetlezing in ons atelier. Het verhaal was net geschreven en hij las tussen de gangen door de eerste hoofdstukken voor. Ik
vond het toen prachtig en ik vind het nu prachtig.
Oorlog en vriendschap is een mooi, klein en toch groot verhaal over liefde in tijden van oorlog.
En nog gratis ook!