april 2019
Het was de laatste dag van een week Berlijn, morgen nam ik de trein terug naar Utrecht en omdat ik door mijn leesvoer was liep ik op de Kastanienenallee een boekhandel binnen en vroeg naar een
recent verschenen Duits boek wat ik unbedingt zou moeten lezen.
Helaas, ik bleek Love Story of Berlin te zijn binnengestapt, een boekhandel waar voornamelijk Engelse titels werden verkocht. Ik wilde alweer naar buiten gaan toen mijn oog viel op
Charlie Savage, het nieuwste boek van Roddy Doyle, een Ierse schrijver van wie ik al zijn boeken heb gelezen, op dit boek na.
Roddy Doyle verstaat de kunst om met humor en empathie de levens van gewone mensen te beschrijven, in dit geval dat van Charles Savage, een man van middelbare leeftijd die van zijn vrouw, bier en
voetbal houdt en tegen de fysieke en mentale grenzen van de ouderdom aanloopt.
Ik heb het boek nog niet helemaal uit, maar een van de ontroerendste scènes uit het boek is die waarin de hoofdpersoon aan het sterfbed zit van zijn oom Terry:
It’s amazing, really. I don’t think he knows who I am any more and I don’t think he can really see. But I just asked him to name the England team that won the World Cup in 1966, and he almost
sat up. - In goal, Gordon Banks
Alle namen van het kampioenselftal weet hij op te noemen, en hun positie in het veld. Zo’n sterfbed lijkt me ook wel wat, ik weet nauwelijks meer wie ik ben, maar op de rand van mijn
bed waaruit ik niet meer opsta zit mijn zoon en hij vraagt me de opstelling van Ajax in de finale van de Champions League tegen Barcelona (uitslag 1-1, Ajax wint na strafschoppen). In het doel
Onana
Zover is het nog niet, mijn bed is nog geen sterfbed en Ajax staat nog niet in de finale. En in het ongelukkige geval dat Ajax door de Spurs wordt uitgeschakeld, dan spreek ik met mijn zoon
af dat hij, als de tijd daar is, vraagt naar de opstelling van Ajax in de legendarische Europacupwedstrijd in de mist in 1966, tegen Liverpool (uitslag 5-1).
In het doel: Gert Bals