april 2020
Waarin het lintjes regende in Nederland, ook op een van mijn vrienden. Ik wist ervan, zijn oudste zoon had me gevraagd of ik een goed woordje over zijn vader op papier wilde zetten om de aanvraag
kracht bij te zetten.
Tuurlijk, was mijn eerste reactie, maar na een paar dagen bedenktijd, zag ik er toch vanaf. Mijn vriendschap legde het af tegen mijn principes: ik heb het niet op lintjes en nog minder op
het Koningshuis.
Mocht ik er ooit een krijgen, ik zou het weigeren. Lintjes zijn voor Gerard Reves Zuster Immaculata, die al vier en dertig jaar, verlamde oude mensen wast, in bed verschoont, en eten
voert.
Niet voor ongewassen apen zoals ik.
Vrijdag stuurde de vriend per telefoon een foto. Op de revers van zijn colbert prijkte een leenlintje, voor de duur van de dag afgestaan door een echte vriend.
Zijn eigen lintje krijgt hij ergens in het najaar feestelijk door de burgemeester opgespeld, als de kust corona-vrij is. ‘Kom je in de tuin taart eten om het te vieren?’ stond er bij de
foto.
Ik vermoedde dat het om Wammestaart ging en probeer dan nog maar eens principieel te zijn.
‘Ben je blij met het lintje?’ vroeg ik.
Dat was hij, en toen was ik ook blij voor hem, en had ik zelfs een heel klein beetje spijt dat ik destijds geen goed woordje voor hem had gedaan.
Een heel klein beetje.