Hoedschaamte Dit was de week -69

augustus 2020
Waarin ik een hoed kocht, een Stetson, een strooien zomerhoed voor op de fiets en tegen de zon.
Staat je goed, zei mijn zoon.
Ik moet er nog aan wennen. De hoed voelt vooralsnog aanstellerig aan, meer als een statement dan als een hoofddeksel: kijk hem lopen, meneer de schrijver met zijn hoed. 
Hoedschaamte, bestaat dat? 
Ik moet denken aan de hoed van Memphis Depay. 
Depay had geen last van schaamte. Toen een journalist hem, wijzend op zijn flamboyante hoofddeksel vroeg: wat is dat, gaf hij het enige juiste antwoord: een hoed.

Ik kan mijn schaamte beter bewaren voor wat ik vrijdag in De Volkskrant las, in een artikel van Jarl van der Ploeg over vluchtelingenkamp Moira: Lesbos huilt. 
Van der Ploeg:

'Vanwege de gigantische drukte (…) heerst er op grote schaal schurft in het kamp, net als diarree. Er is gemiddeld één douche per zes honderd inwoners. Een aanzienlijk deel van de bewoners denkt serieus na over zelfmoord (…)’ 

Over de kinderen in het kamp schrijft hij:

'Artsen zonder grenzen alleen al  behandelt gemiddeld 120 zieke kinderen per dag. Dat betekent dat er iedere dag weer een eindeloze rij staat voor de mobiele kliniek. Een rij van moeders met kinderen die gestopt zijn met praten, kinderen die gestopt zijn met slapen, kinderen van 10 die weer in hun bed plassen.’ 

Ondertussen weigert het kabinet 500 alleenstaande kinderen naar Nederland te brengen, ondanks de bereidheid van 150 gemeenten ze op te willen vangen. Het zou geen structurele oplossing voor het probleem zijn.
Legt dat die kinderen maar uit.