mei 2020
Waarin er in talloze steden over de hele wereld onder het motto Black lives matter massaal gedemonstreerd werd tegen racisme en ik opeens moest denken aan De krijtjes staken, mijn
vertaling van The day the crayons quit, prentenboek van Oliver Jeffers, uit 2013. Een briljant verhaal in al zijn eenvoud.
Teun wil een tekening maken en als hij zijn kleurdoos opent vindt hij een stapeltje brieven van zijn kleurkrijtjes. Ze zijn in staking, elk krijtje om zijn eigen reden. Rood Krijtje omdat hij
veel te hard moet werken, Roze Krijtje omdat hij te weinig wordt gebruikt: ‘Is dat omdat je me eigenlijk een meisjeskleur vindt?’
In de doos bevindt zich ook een perzikkleurig krijtje waarvan Teun het papier heeft afgepulkt: ‘Hoe zou jij het vinden om in je BLOOTJE naar school te gaan?'
In het origineel gaat het om Peach Crayon, letterlijk Perzik Krijtje, maar omdat perzik geen kleur is en ik Perzikkleurig Krijtje niet mooi vond klinken heb ik het vrij
vertaald in Huidskleur Krijtje.
Het boek was al een poosje uit toen iemand mij er fijntjes op wees dat niet iedereen een perzikkleurige huid heeft. Ik kon het er alleen maar mee eens zijn. Hoe progressief en inclusief ik mezelf
ook mag vinden, ik was gedachteloos uitgegaan van mijn eigen witte huid.
Dat zal me (hopelijk) niet nog eens gebeuren.