Ik was zijn laatste klant van het jaar. Of ik voor de gezelligheid was gekomen, vroeg hij toen hij de kies had bekeken die me er pijnlijk aan herinnerde dat nog niet al mijn tanden zijn
getrokken. Voor de zekerheid nam hij toch een foto en die bracht twee serieuze gaten aan het licht. Een kleine drie kwartier later stapte ik op de fiets naar huis. Het was het laatste wat hij nog
aan de kiezen kon doen, vreesde de tandarts. Ik zag het glaasje naast mijn bed al staan, met daarin mijn kunstgebit. 2022 moest nog beginnen, maar nu al sneuvelde mijn voornemen om eens flink
mijn tanden te zetten in het nieuwe jaar.
Het is inmiddels 1 januari, op de wc lees ik op Arnon Grünbergs scheurkalender: ‘Is het voornemen niet gewoon een poging tot uitstel in vermomming?’ Zijn voorwoord op de kalender besluit
hij met: ‘Ik hoop dat de lezers van deze scheurkalender het einde van het jaar zullen halen.’
Dat moet wel lukken, al weet je het nooit, maar voor mijn gebit vrees ik het ergste.