Afgelopen jaar las ik in totaal 45 boeken, Beautiful world, where are you van Sally Roony niet meegerekend, waaraan ik in december was begonnen en dat ik gisteren heb uitgelezen. Dat boek
komt op mijn lijstje van 2022.
De 45 boeken die ik vorig jaar las, bestonden uit kinder- of jeugdboeken (7), Nederlandstalige romans (21), Engelstalige romans (5), verhalenbundels (3) , non-fictie en/of biografieën (7),
Engelstalige kinderboeken (1) en één van kaft tot kaft gelezen poëziebundel.
Aan top-3en doe ik niet, maar één boek wil ik niet onvermeld laten:
Het geknetter in de sterren,
Jón Kalman Stefánsson, vanwege het verhaal maar meer nog om de taal. Als ik de tijd zou hebben, zou ik het hele boek met de hand willen overschrijven in mijn Mooie-Zinnen-Schrift.
Het meest wonderlijke boek dat ik las was Dorp aan de rivier van Antoon Coolen. Ik kocht het boek bij Aukje Schol, Boekenboer van Terschelling, en las het in één ruk uit, en nu wil ik
alles van Coolen lezen: de Gabriel Garcia Marquez van de Lage Landen.
Of ik dit jaar ook aan de 45 boeken kom weet ik niet. Ik heb een abonnement op Netflix genomen, een van de stomste voornemens die je voor het nieuwe jaar kunt nemen, zeker voor zo’n
verslavingsgevoelig type als ik. Om die reden laat ik ook de vloeibare dood aan me voorbij gaan. Voor mij geen sterke drank, maar dus wel Netflix. Maar er is een oplossing. Zoals je de CO2
uitstoot van een vliegreis kunt compenseren door een boom te planten heb ik me voorgenomen om elk uur dat ik Netflix kijk te compenseren met een uur lezen. Het eerste boek van dit jaar is Een
meisje in de winter van Philip Larkin. Ik ben ver over de helft en ga er zo weer in verder, maar eerste nog twee of drie of vier afleveringen kijken van de Zweedse restaurantserie
Vår tid är nu. Niet geschikt voor verslavingsgevoelige kijkers.