Het pad ligt voor ons open/we hebben maar te gaan, zijn de openingsregels van een kwatrijn waarmee ik familie, vrienden, kennissen en
zakenrelaties het nieuwe jaar in stuurde, mezelf trouwens ook.
De regels vonden hun oorsprong op Terschelling in september van het afgelopen jaar. Ik trapte ze op de fiets omhoog. Toen luidden de regels nog: We hadden moeten blijven fietsen/dan was er
niets gebeurd.
De wereld stond in de fik en fietsend door het duinlandschap tussen Formerum en Hoorn, wenste ik op te gaan in een eeuwigdurend hier en nu. Zand genoeg om je kop in te steken.
Het hier en nu had geen duur, de hitte van de wereldbrand sloeg me in het gezicht en het Gelukzalië van daar en toen bleek een broze zeepbel, de minste aanraking was genoeg om hem te laten
knappen.
Het pad ligt voor ons open, 2023 we komen eraan. Veroordeeld tot vrijheid, op weg naar wie weet waar en waarom.