In het begin keek ik er nog van op, van de generaals binnen- of buitendienst
die in uniform, zwaar van de onderscheidingen, plaatsnamen aan de talkshowtafel om verslag te doen van de laatste strategische ontwikkelingen in de oorlog in Oekraïne. Inmiddels verbaas ik me
niet meer over hun alom aanwezigheid op TV.
In de jaren zeventig hing er aan de muur van mijn studentenkamer in Leiden en later in Utrecht, de legendarische verkiezingsposter van de PSP, de Pacifistisch Socialistische Partij, een
groenkleurig affiche van een naakte vrouw, gefotografeerd in een weiland met op de achtergrond een koe: PSP ontwapenend.
De PSP ging op in Groen Links, het gebroken geweertje is onlangs gerepareerd, het pacifisme tijdelijk (?) geparkeerd, het groen is gebleven.
Tja, in vredestijd is het makkelijk pacifist te zijn.
Nu is het oorlog en dat is andere koek dan biscuit.
En ik?
Hoe zit het met mij en het pacifisme van weleer?
Ik was een uitroepteken, inmiddels kromgetrokken tot een vraagteken.