Ik kreeg Man zonder rijbewijs cadeau, het nieuwste boek van Oek de Jong. Ik begreep de knipoog, die was er vet genoeg voor. Ik rij geen auto en anders dan Oek de Jong die op zijn
66ste nog rijlessen gaat nemen, zie ik mezelf niet meer achter het stuur kruipen.
Ik heb dat één keer gedaan, en dat was genoeg.
Ik deelde als student een Citroën met twee vrienden bij wie ik in huis woonde, gekocht voor de vakantie met de bedoeling de auto na de vakantie weer te verkopen, het liefst met winst. Kopers
bleven uit, zodat we er voorlopig zelf in bleven rijden, ik als bijrijder, want geen rijbewijs.
Op een avond maakten mijn vrienden na een avondje kroeg zogenaamd ruzie wie er naar huis terug zou rijden, waarna ik zei dat ik dat ging doen, het was tenslotte ook mijn auto, ook al had ik
werkelijk geen idee hoe de Citroën aan de praat te krijgen.
Makkie, zeiden mijn vrienden, ze namen plaats op de achterbank en vertelden me wat ik moest doen. Bij de eerste poging sloeg de motor af en wilde ik het opgeven.
Geen sprake van, zeiden ze: ‘Jij wilde toch zo graag een keertje rijden? Kom op dan.’
Bij de tweede poging lukte het me dankzij de aanwijzingen vanaf de achterbank, de auto te starten en de straat op te sturen. Iets te enthousiast, ik reed met een noodgang de stoep op, recht op
een blinde muur af, gooide het stuur om, reed de straat weer op en knalde achterop tegen een geparkeerde Volkswagen aan die doorschoot tegen een Lelijke Eend.
Alles bij elkaar duurde het hooguit een minuut. Zestig seconden waarin ik in één ritje erin slaagde drie auto’s total loss te rijden.
Ik heb hierna nooit meer de aanvechting gevoeld auto te gaan rijden. Ik lees liever een boek, bij voorkeur in de trein.