Lange tenen


‘Je bent er!’ riep D. gisteravond verbaasd uit toen hij me het voetbalveld op zag lopen.
‘Tuurlijk ben ik er,’ zei ik. ‘Ik ben er toch altijd!’
‘Ik dacht je zal wel druk zijn met het kuisen van je kinderboeken.’
‘O, dat,’ zei ik. ‘Ik ben al begonnen, hoor. Heb je mijn tweet niet gelezen: Om de sensitivity-readers een handje te helpen wijzig ik met ingang van de volgende druk de titel van mijn boek De club van lelijke kinderen in De club van kinderen, hashtag Roald Dahl.’
‘De wereld is gek geworden,’ maakte D. een eind aan de discussie. Er moest gevoetbald worden.
Ik had ook deze tweet kunnen posten, bedacht ik me op de terugweg naar huis (5-3 verloren): Te koop aan geboden, tegen elk aannemelijk bod: Lange tenen, z.g.a.n. # Roald Dahl.
Want daar lijkt de affaire Dahl op: Uit angst om de lezer (m/v/x) op de tenen te trappen, trekken de sensitivity readers zgn. harde woorden zachte pantoffeltjes aan. Het is de dood in de pot.
In De schelmenstreken van Reinaert de Vos (Hoogland & Van Klaveren, 2018) waarschuwde ik dat het lezen van het boek ernstige schade kan toebrengen aan de tere kinderziel.
Misschien moet ik deze waarschuwing voortaan  standaard in elk boek laten opnemen, gevolgd door: Niet geschikt voor lezers met lange tenen.