Zondag was Rutger Bregman te gast bij Buitenhof. Progressief links moest wat hem betreft maar eens ophouden met het eindeloos analyseren van de opkomst van het populisme en de ruk naar rechts. Een in zijn ogen vrijblijvende en gratuite bezigheid. Doe iets, is zijn alternatief, kom in actie. ‘En dan is het niet voldoende om te zeggen: ik heb vanmorgen vegetarische paté op mijn boterham gedaan.’ Zijn pleidooi voor een morele revolutie is een wake-up call voor de economische elite, voor de...
Hij maakt er een gewoonte van vergaderingen te openen met het voorlezen van een gedicht. Wie? Martin Bosma, voorzitter van de Tweede Kamer, een man die zoveel van woorden houdt dat hij vindt dat er te weinig zijn en er zo nu en dan een bij bedenkt. Kopvoddentaks, bijvoorbeeld. Hij las onder meer Bericht aan de reiziger voor van Jan van Nijlen, Afsluitdijk van Vasalis en Voor een dag van morgen van Hans Andreus. Mooi toch? Een PVV'er als hoeder van de poëzie. En nou niet meteen zuur opmerken...
Van Agt is dood, en zijn vrouw ook. De Dood heeft hen niet uitgenodigd, zij hebben de Dood gevraagd langs te komen. Hij kwam precies op tijd. Dries en Eugenie (het is hier gepast hun voornamen te gebruiken, ook al ken ik hen niet), waren beiden 93 jaar, waarvan meer dan 70 jaar samen. Wie zo lang samen zijn, mogen niet alleen vertrekken: samen thuis, samen uit. Mijn lief en ik zijn bijna 40 jaar samen, of wij ook de 70 zullen aantikken valt te bezien, maar hopelijk zijn we als de tijd daar is...
Het pleidooi van filosoof Fleur Jongepier in Tijdgeest, de zaterdagbijlage van Trouw, wat vaker zomaar wat te niksen, is mij uit het hart gegrepen. Nietsdoen is het hoogste, ik weet alleen niet of het mij is gegeven, ik ben te weinig dorpsidioot, in ieder geval geen dorpsidioot als in het gedicht van Hendrik de Vries: Ik ben de dorpsidioot, Ik weet waaraan ze dat merken: ieder zwoegt hier voor zijn brood, ik alleen eet zonder werken. Ik zou dit stukje kunnen uitbreiden met een verwijzing naar...
Mijn eerste gedichten schreef ik toen ik een jaar of vijftien, zestien was. De zes mooiste kregen een plekje in de geïllustreerde bundel Herfst, in een bescheiden oplage van twee. Eén voor mij en een voor voetbalvriend Titus A. Hij maakte foto’s bij mijn gedichten, of schreef ik de gedichten bij zijn foto’s? De los in fotohoekjes ingestoken afbeelding op de voorkant is bij een verhuizing zoekgeraakt, in plaats daarvan is nu een lege plek zichtbaar, wel zo poëtisch. Er wordt veel...
In het laatste hoofdstuk van De wetten van Connie Palmen gruwt de ik-figuur van de ‘krankzinnige dooddoener’ dat je eerst van jezelf moet houden, voor je van een ander kunt houden: ‘Het is de meest belachelijke, de meest domme, de meest wrede wet ever van de twintigste eeuw. Het is rabiate onzin. Je moet van iemand anders houden en iemand anders moet van jou houden, dat moet je ook niet nog eens zelf hoeven doen, dat is onmogelijk.’ Ik moest meteen denken aan Ik hou van mij, een lied...
Het is maandag en de kleur is blauw. In de Eerste Kamer wordt gedebatteerd over de spreidingswet, door links de solidariteitswet genoemd, door rechts de dwangwet. Ze hebben allebei gelijk. Als er teveel trekvogels op dezelfde tak zitten, dreigt de tak te breken en is het een teken van solidariteit ook de andere takken te vragen een aantal vogels welkom te heten, ze gelegenheid geven even uit te rusten, om vandaar een definitieve plek voor hun nest te zoeken. En omdat te weinig takken weten hoe...
In het katern Boeken & Wetenschap van De Volkskrant van zaterdag 6 januari laat de redactie weten op welke boeken in 2024 zij zich verheugt. Pjotr van Lenteren kijkt reikhalzend uit naar o.a. De grote vloed van Sjoerd Kuyper, ik reikhals mee. Waar het mijn eigen boeken betreft kijk ik vooral uit naar De wonderlijke wereldreis van Zebedeus, de gewijzigde, ingekorte, uitgebreide, verbeterde en opnieuw geïllustreerde versie van het bijna gelijknamige boek uit 1993, mede mogelijk gemaakt door...
Haalde ik in oktober ’s avonds op weg naar de Onze Lieve Vrouwe kerk mijn rozenkrans uit het bruine etuitje en hield ik de roze kralen onder het licht van een straatlantaarn, veranderde roze in blauw, de kleur van de Moeder Gods. Een wonder! Ook het witwassen van mijn ziel beschouwde ik als een wonder, de biechtstoel als wasserette. En om mijn schoongewassen zieltje zo lang mogelijk rein te houden, liep ik het liefst alleen naar huis en niet in gezelschap van vriendjes of broertjes, daar...
Voor China was 2023 het jaar van het konijn, voor mij als schrijver het jaar van de beer, voor politiek Nederland het jaar van Geert de wolf in schaapskleren. Er is geschreven, voorgelezen en herdrukt. Hoogtepunt was het verschijnen van Zebedeus en de het ganzenbord van Wisse, veertig jaar na Mooi meegenomen, mijn debuut uit 1983. Hoogland & van Klaveren verraste mij en illustrator Annette Fienieg met naast de reguliere uitgave ook een gelimiteerde luxe-editie van het ganzenbordboek. Het...